สมัยที่แตบยังเป็นเด็กหญิงผู้ใสซื่อบริสุทธิ์อยู่นั้น แตบเคยฝันใฝ่ที่จะเป็นนักเขียนบทประพันธ์สาวผู้เลอโฉมให้ได้ค่ะ ในตอนนั้นแตบยังเป็นเด็กน้อยช่างฝัน มีจินตนาการเพริศแพร้วแวววิไลล้นสมองเหลือเกิน แต่ด้วยความที่เป็นคนสมาธิสั้นและขาดแรงบันดาลใจอย่างแรง งานเขียนแต่ละเรื่องของแตบจึงไม่สำเร็จสักที กระทั่งวันเวลาผ่านพ้นไป เด็กหญิงผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ดั่งปุยนุ่นที่ชื่อ"แตบ" ก็เริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ความใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเขียนสาวได้เริ่มซีดจางจนเหือดหายไปอย่างไม่รู้ตัว
ยิ่งในโลกปัจจุบันนี้ สังคมมนุย์เมืองมันช่างสับสนวุ่นวายและเร่งรีบร้อนรนเหลือเกิน เปรียบไปมันก็ไม่ต่างอะไรกับพายุหมุนวนที่กวาดกลืนสรรพสิ่งให้ลอยล่องหรอกค่ะ แตบเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่เผลอไผลใจให้หลุดลอยในพายุสังคมที่หมุนวนตาละปัดนั้น แต่โชคดีที่แตบสวยมากๆและฉลาดพอที่จะหาทางตะกายออกมาได้สำเร็จ และเมื่อออกมาจากพายุได้ แตบเองก็เริ่มเก็บกวาดสติที่ตกหล่นเรี่ยราดกระจัดกระจายนั้นกลับคืนทีละชิ้น สองชิ้นจนครบถ้วน เวลานี้พายุสังคมอันปั่นป่วนมันพัดผ่านออกไปไกลจากชีวิตแตบแล้วค่ะ..แตบรู้สึกดีขึ้นมากๆ(อยากกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เหลือเกิน)
เมื่อสติกลับคืนมา จิตใจของแตบก็มีโอกาสได้พักผ่อนอย่างสงบอีกครั้ง แปลกนะคะ เมื่อเวลาที่จิตใจเราสงบ อะไรๆมันก็ดูดีแสนราบรื่นทั้งนั้น มันเหมือนมีดอกไม้แสนสวยหลากสีที่ผลิบานขึ้นรายรอบชีวิตของเรายังไงยังงั้นเลยทีเดียวเชียว ตอนนี้นี่เองค่ะ ที่จินตนาการในวัยเยาว์ของแตบมันเริ่มกลับคืนมาทอแสงเปล่งประกายแวววับอีกครั้ง
ที่เขียนเล่ามายืดยาวเยิ่นเย้อทั้งหมดก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่อยากจะเม้าท์ให้เว่อร์ๆเท่านั้นเอง ถ้าจะสรุปให้สั้นๆก็คือ.. ตอนเด็กๆอยากเป็นนักเขียน แต่ก็ล้มเลิกความคิดนั้นไปเสียก่อน แต่ตอนนี้กลับมามีความคิดที่จะเป็นนักเขียนอีกครั้ง และตอนนี้แตบก็ได้เริ่มลงมือทำแล้ว(ไม่มีใครอ่าน แตบเก็บไว้อ่านเองก็ได้ค่ะ อิอิ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น